წერილი მოსწავლეს

გამარჯობა!
ვერ წარმოიდგენ,როგორი მნიშვნელოვანია თქვენი ნდობის მოპოვება.
როგორი აუცილებელია,რომ ჩვენ მეგობრები ვიყოთ,თანამოაზრეები.
ალბათ,არ გჯერა,რომ მასწავლებლისთვის მოსწავლე შვილია...ასე რომ არ იყოს,ვერაფერს გასწავლიდა,ვერ გიქომაგებდა,ვერ დაგიყვავებდა...
ვერც შენიშვნებს მოგცემდა,რომ არ უყვარდე.
რომ არ უყვარდე,ვერ დაგაჯერებდა იმაში,რასაც გასწავლის...
ერთხელ გეწყინა,მგონი,არ უნდა დამეტუქსე...ცალკე უნდა ამეხსნა,რომ უპასუხისმგებლობა ჩვევაში გადადის და ცხოვრება კი ვალდებულებებს გაკისრებს...მისიის შეუსრულებლობა კი უპერსპექტივობას იწვევს...
თავმოყვარესა და ამაყს გეწყინა,რომ კლასის წინაშე შენიშვნა მოგეცი...
ისე,იმ დღეს შეიცვალე,მერე აღარ მოსულხარ მოუმზადებელი...
თუმცა...ხო,მაინც გეტყობა,რომ ნაწყენი ხარ...ალბათ მშობელს რომ ეთქვა იგივე,აღარ გეწყინებოდა,ან გაბრაზება მალევე გადაგივლიდა...
არადა,მასწავლებელსაც შეიძლება უყვარდე...შვილივით უყვარდე...
ურთიერთობა თანასწორობით უნდა დაიწყოს...ბავშვიც პიროვნებაა,ზოგჯერ იმაზე საინტერესოც,ვიდრე ეს ერთი შეხედვით ჩანს.
ყოველთვის ვხედავ შენში პერსონას და არა პატარა ბავშვს,რადგან,ხშირად,იმდენად აღმაფრთოვანებელი აზრები გაქვს,რომ ხელებს მაღლა ვწევ და ვაღიარებ შენი თაობის თვითმყოფად ბუნებას...
ზუსტად იცით,რა გინდათ!..
ამასწინათ მითხარი,მე მეომარი გამოვალ,ქვეყანას მეომრები ენატრებაო...
შემრცხვა,მე არასდროს მიფიქრია ამაზე...ან მიფიქრია და მეტი არაფერი...
შენ კი მზერაში გეტყობა,რომ ორბი ხარ,ქვეყნის მომავალი დარაჯი...
დახეული ჯინსების,პირსინგის, ტატუს უკან საინტერესო თაობა დგას და იმაზე მეტს გააკეთებთ,ვიდრე მოკრძალებულად ჩაცმულმა თაობამ შევძელით...
ვერ წარმოიდგენ,როგორი მნიშვნელოვანია თქვენი ნდობის მოპოვება...მით უმეტეს,ჩვენ გვჯერა თქვენი...
ნუ ჩაუდგებით ჯიბრში პედაგოგებს!
არასდროს დაგავიწყდეთ,მასწავლებლებს შვილებივით უყვართ საკუთარი მოსწავლეები...
თუ ამას დაიჯერებთ,ყველაფერი გამოვა...

ოთო დანელია
4.05.2019

წერილი გალაკტიონს

გამარჯობა!
მთაწმინდის არა, მაგრამ მარტვილის მთვარე მდარაჯობს,როცა ამ წერილს გწერ...
ჩემი მთვარეც წყნარია.
ღამეც ისეთივე ჩუმია, როგორც შენთან
ეს მათამამებს და ამიტომაც გესაუბრები...
იცი რა მინდა?
ლურჯა ცხენებს მინდა მოვახტე და უსასრულობას შევერიო.
იქნებ მერის თვალებში ჩახედვაც შევძლო.
იქნებ დავიჯერო,რომ ჩემი ცხოვრების გზაც სიზმარია და ოცნებების იალქანიც მძიმე ფიქრთა ოკეანეში
აღარ ჩამეძირება.
მეც მინდა დავდგე ქარიშხლის პირისპირ.
გაზაფხულის მწვანე მთებიდან შევხედო სამყაროს.
მერე ცვრიან ბალახზე გავიარო ფეხშიშველმა და ქნარზე დავამღერო საქართველოს სიმღერა -"მრავალჟამიერ გუგუნებდეს ხმა"...
ზღვის ნაპირზე იმ ერთთან ერთად მივეფიცხო თიბათვის მზეს.
ვილოცო.
გრაალს შევავედრო ჩემი სიყვარული.
მერე კარალეთის ნაცვლად, ის დღები გავიხსენო,რომელიც შენსა და ჩემს საქართველოში გადამხდენია...
მეეტლე მინდა გავიცნო- ჩემი ცხოვრების  მატარებელი.
უნდა გამაქანოს
სივრცეებს უნდა გავცდე.
იქ, სადაც ოცნებების ბაღია.
სადაც გედი  არასოდეს მღერის ბოლოჯერ.
სადაც უსიყვარულოდ არაფერიც არაფერია.
სადაც თოვლი იისფერია და აპრილი- ლურჯი.
სადაც შანდლებში არასოდეს ქრება სანთელი.
სადაც ფიფქები ქალწულებს ჰგვანან.
მერე მართლა დავიჯერებ ,რომ ცხოვრება იმდენად მშვენიერია,უადგილოც იქნება იკითხო, რომელი სააათია...
საქართველოში ახლა ლურჯად ნახავერდებ უდაბნოს ვეღარ შეხვდები.
აღარც სიცივის თარეშია ირგვლივ.
მაგრამ...
უფალმა იცის,ვინ როდის დაიბადოს,
ასეთ საქართველოში,შენ გალაკტიონი არ იქნებოდი.
შენნაირები მხოლოდ ერთხელ მოდიან.
მოდიან და რჩებიან.
რჩებიან,როგორც სიყვარულთან წილნაყარი უკვდავება...
შენ ხარ თავად სიყვარული,მზეც და სილამაზეც.
ღმერთო, როგორი თამამი ვარ...მე შენთან საუბარი გავბედე?!..

ოთო დანელია        
                                                                              31.05.2015

https://www.facebook.com/100002318216839/posts/1211609335592995?sfns=1

https://www.facebook.com/100002318216839/posts/2150373298383256?sfns=1

უბრალოდ,ვერ გავჩუმდები!..

მესამე წელია მეცხრე კლასს ქართულ ენასა და ლიტერატურას ვასწავლი.
წიგნი,რომელსაც ვიყენებთ "როდონაიას ქართულით" არის ცნობილი.
მომწონს,ბევრი რამ.
ასევე ბევრი რამ,არ მომწონს.
ერთ-ერთი,რასაც ყველაზე საინტერესოდ განვიხილავთ,ნუგზარ შატაიძის მოთხრობაა.
არასდროს მოქცეულან მოსწავლეები ამ მოთხრობაში ნახსენები ქუჩური ტერმინოლოგიის ტყვეობაში.პირიქით,უფრო მკაფიოდ გაიაზრეს,რა არის ცუდი და რა-კარგი...
ეს ფრაზები მეცხრეკლასელ მოსწავლეებს ბევრად ადრე გააგებინეს ქუჩაში,უბანში,ფილმებში,ბევრგან...
"მოგზაურობა აფრიკაში"არსებული რეალობაა.მძაფრია ემოციაც,განცდაც,აღქმაც...
მერე მოსწავლეები იმაზე ფიქრობენ,როგორ დაასრულონ მოთხრობა.
ყველას ნაწერში,ბიჭი ბედნიერია.
არ ცხოვრობს "მუყაოს სახლში".
არ სტკივა.
არ ეძებს,იპოვნა...
მათეულ ფინალში არსად ისმის ჟარგონული ფრაზები,გინება,სიბილწე...
ესე იგი,მოთხრობამ არ "გააფუჭა" ბავშვები!..
ასეც უნდა ყოფილიყო,კლასიკა არ რყვნის!!!
კარგი რა,მნიშვნელოვანი პრობლემებით დაკავდით!

წერილი მასწავლებელს

გამარჯობა!
შენ ახლა სათვალეებიანი თვალებით საკონტროლო რვეულებს ასწორებ.
წითელი ხაზებით აკეთილშობილებ აზრებსა და შეცდომებს.
არ გცალია.
არც არასდროს იყავი უქმად და უსაქმოდ.
დღეს-მით უმეტეს...
ახლა იმაზეც გიწევს ფიქრი,რაზეც არ უნდა ფიქრობდე...
ერთხელ საზღვარგარეთ წასვლა გადაწყვიტე.
ოჯახს გაუჭირდა და შენი წითელი კალმით გავლებული ხაზებით ვერ მოახერხე სიდუხჭირეც გაგეკეთილშობილებინა...
გული დაგწყდა.
ვერ წარმოიდგენდი,რომ იმ სამშობლოს დატოვებას გაივლებდი გონებაში,რომელზეც ყოველთვის ემოციით ესაუბრებოდი მოსწავლეებს.
მორჩა.
სამუდამოდ აუკრძალე გონებას უცხოეთში წასვლაზე ეფიქრა...
ერთხელ სკოლა სახლში მოაწყვე.
ღარიბული სადილის შემდეგ,თეთრი,დედის ნაჩუქარი სუფრა,კუბოკრული გადასაფარებლით შეცვალე და ირგვლივ ბავშვები შემოიკრიბე...
ასე გადაურჩა ოჯახი უშენობის წლებს...
მერე გამოცდებისთვის საკუთარი თავის მომზადებაც დაგჭირდა...
ვიღაც არ გენდო.
ისევ დაგწყდა გული.
მთელი ცხოვრება ისედაც აბარებდი გამოცდას ყველასთან და სარკეშიც.
ახალი გამოცდაც ჩააბარე.
გაგეცინა.
იმაში გამოგცადეს,რაც ყველაზე კარგად გამოგდის...
ახლა ისევ ისეა ყველაფერი...
ზიხარ და სათვალეებიანი თვალებით ასწორებ საკონტროლო რვეულებს...
ხვალ ადრე ადგები.
სარკეში ყოვედღიურ გამოცდასაც ჩააბარებ და იმ იმედით შეაღებ სკოლის კარებს,რომ შენში ეჭვი აღარასდროს შეეპარებათ...

ზოგჯერ უშვილო

დილა ფანჯრიდან შემოუხტა და ლოგინზე დავარდა.
რიჟრაჟისფერი დაედო ძველ ტუმბოს.
რვეულებსაც.
წუხელ გვიანობამდე ასწორებდა ორუცნობიან განტოლებებს...
დღეს ცხრაზე იქ უნდა იყოს!
ადგა.
თვალი მოავლო თითქმის ცარიელ კარადას და ის კაბა მოხვდა თვალს,რომელიც სამი წელია მისი განუყრელი მეგობარია...
სკოლის კარებთან დარაჯმა გაუღიმა.
სკოლაში ჯერ არავინ იყო.
აქაც ალიონი იპყრობდა დერეფნებს.
კლასში შესულს გაეღიმა.
ეს ოთახი და საკუთარი სახლი ერთნაირად უყვარდა.
ფეხის ხმამ სიჩუმე ფეხქვეშ გაიგდო.
-მასწავლებელო,გამარჯობა!
-მოხვედი?-ათასმეერთედ იწყებოდა ასე...
მერე ფეხების ხმებმა აჯობეს აქა-იქ შემორჩენილ მყუდროებას და... სამრეკლოსავით ახმიანდა წუთი სკოლაში.
მერხებს შორის სიარული უყვარდა.
დაფაც.
ბედნიერებისგან ბრილიანტები დაეყარა თვალებზე.
ბავშვების სუნი ტრიალებდა ოთახში.
ამიტომ უყვარდა ეს ოთახი.
ეს კაბაც ამიტომ უყვარდა,ბავშვების სუნი გადაჰქონდა კარადამდე და მერე მთელ სახლში აფრქვევდა...
არასდროს გახსენებია მარტოობას...
ოღონდ ეს იყო,ზოგჯერ,უშვილოდ გრძნობდა თავს.
საღამოობით არავინ ისმენდა მის გამოგონილ ზღაპრებს...
ახლა ღამე ცდილობდა ფანჯრების შემომტვრევას.
ტუმბოს უკუნისფერი დაედო.
რვეულებსაც.
ახლახან გაასწორა ერთკითხვიანი ამოცანები...
იწყებოდა "ზოგჯერ უშვილო" საათები...

ოთო დანელია
14.10.2016 წელი

ჰიჯაბი

სკოლის ფანჯრიდან მეჩეთი ჩანს.
მოლას ხმა ზარივით რეკს.
გოგონა გამოპარულია.
მამა უშლის,არ მინდა ნასწავლი შვილიო.
გოგონა მასწავლებელს მშიერი მზერით ნთქავს და მის ყველა სიტყვას ჰაერთან ერთად ყლაპავს.
მასწავლებელი მისი მეზობელია.
თავის დროზე არ შეეპუა მამას და ისწავლა.
გოგონას უყვარს გაბედული მასწავლებელი.
მას წაბლისფერი თმები აქვს და წითელი პომადაც ძალიან უხდება.
თან ლამაზ კაბებს იცვამს.
გოგონამ თავი დახარა.
მამა არასდროს მისცემს უფლებას,რომ ასეთი გახდეს.
გუშინ დედამაც გამოუცხადა,ხვალ ტრადიციულ სამოსს გიყიდიო.
კინაღამ დაახრჩო მოწოლილმა ცრემლმა.
არ უტირია.
მასწავლებელმა ასწავლა,ძლიერი უნდა იყოო.
არ იცის,გამოუვა თუ არა.
მამა ძლიერია.
დედას ეშინია...
ზარი დაირეკა.
მასწავლებელმა გაუღიმა და გავიდა...
გოგონამ გზა გორგალივით დაახვია.
ვიდრე სახლის ჭიშკარს შეაღებდა,მუხლები მოეკვეთა-
დედას აივანზე ახლად ნაყიდი ჰიჯაბი გამოეფინა...
ხვალიდან იწყებოდა უმასწავლებლო ამბავი...

ოთო დანელია
01.10.2017

ეთერი მასწავლებელი

ჩვენი სახლის წინ ცხოვრობდა.
ძალიან პატარა ვიყავი,როცა დამიძახა და ცხელი,თუხთუხა ხაჭაპური მაჭამა.
ახლაც მახსოვს ის დღე...
პირველ კლასში მთელი ოჯახით შევდიოდი.
გზაზე შეგვხვდა.
აბა შენ იციო,გამიღიმა და ლოყაზე მიჩქმიტა.
ის დღეც მახსოვს.
ოთხი წელი მხოლოდ ჩემი მეზობელი იყო,წინა მეზობელი,რომელსაც კეთილი,არა უფრო კეთილი სახე ჰქონდა...
მეხუთე კლასში გადასულებს ოთახიც ახალი დაგვახვედრეს და მასწავლებელიც მალე გაგეცნობათო,გვითხრეს.
გაოცებისგან პირი დავაღე,ჩემი კეთილი წინა მეზობელი შემოვიდა და პირველად მე გამიღიმა.
ასე იფიქრა ყველამ.
მე თქვენი დამრიგებელიც ვარ და ისტორიაც უნდა შეგაყვაროთო.
მე უკვე მიყვარდა.

######

მეორე დღეს ყველაზე კარგად ისტორია ვისწავლე.
შემაქო.
ქვეყანა ჩემი მეგონა.
ჩვევად მექცა,მეცადინეობისას ხმამაღლა მეკითხა.
მინდოდა გაეგო.
მისი სახლისკენ გავაპარებდი თვალს,იქნებ მიყურებდეს-მეთქი...
ერთხელ დედამ სევდიანი ხმით მითხრა,ეთერი მასწავლებელი თბილისში წასულა სისხლის გათეთრება აქვსო.
არ ვიცოდი ეს რა იყო,მაგრამ მივხვდი,რაღაც რიგზე არ იყო.
მალე დაბრუნდა.
ისევ ისე იცინოდა კეთილად,არა უფრო კეთილად.
ვიფიქრე,ეს სისხლის გათეთრება ცუდი არაფერი ყოფილა-მეთქი...
ყველაფერი ძველებურად იყო.
ყოველდღე გვაოცებდა ეთერი მასწავლებელი თავისი ანგელოზური ბუნებით.
არასდროს უყვირია.
არასდროს უჩხუბია.
არასდროს დასჭირვებია.
მიჩერებულები ვიყავით და ყველა ფრაზას ჰაერთან ერთად ვსუნთქავდით...

######

მეთერთმეტე კლასში ვიყავით,როცა ძალიან ცუდად გახდა.
მაინც იღიმოდა.
მაინც დადიოდა.
მაინც ჩვენთან იყო...
ბოლო ზარზე ვერ მოვიდა.
საავადმყოფოში იწვა.
როცა სოფელში ჩამოიყვანეს,ლოგინად იყო ჩავარდნილი.
ვინახულე.
გამიღიმა.
გამოსათხოვარი სიტყვით უნდა გამაცილოო,მითხრა.
შევუსრულე...
მე ყველაზე მაგარი ეთერი მასწავლებელი მყავდა!..

ოთო დანელია
31.03.2018

პაემანი სკოლასთან

ოცდათორმეტი წლის წინ გავიცანი.
სექტემბერი იყო.
ლურჯი შარვლით,ასეთივე ფერის პიჯაკითა და თეთრი პერანგით მივედი მასთან,პირველ პაემანზე.
ჩამეხუტა.
მე ვტიროდი...
ის დიდი იყო,სახლზე დიდი.
მე-პატარა,ჩანთაზე პატარა...
მის წიაღში გავიზარდე.
ვისწავლე.
ვიფიქრე.
მივხვდი.
პირველად იქ შემაქეს.
პირველად იქ "დამსაჯეს".
პირველად იქ შემიყვარდა.
პირველი შეცდომაც იქ დავუშვი.
პირველად იქ ვიჩხუბე...
კიდევ ბევრი რამ მოხდა იქ,პირველად...
მერე დამთავრდა.
მეგონა,სამუდამოდ...
ერთხელაც,მივხვდი,რომ სულ მახსოვდა.
მჭირდებოდა.
ჰაერივით მჭირდებოდა...
მეორე პაემანზე ჯინსებით მივედი.
ისევ ჩამიხუტა.
ამჯერად,არ მიტირია.
ის მაშინდელივით დიდი იყო,სახლზე დიდი.
მე-უფრო გაზრდილი...
ისევ ერთად ვართ.
ახლა სხვებს ვასწავლი.
ვაფიქრებ.
ვახვედრებ...
რომ სკოლა ტაძარია.
რომ სკოლაში ბოროტების ადგილი არ არის.
რომ სკოლა ადამიანების სამჭედლოა...
რომ...
ერთხელ,ერთმა გაიკვირვა,-"კაცი მასწავლებელი?!"
დიახ!
ხო,მე მასწავლებელი ვარ და მიხარია,რომ სკოლას ხანგრძლივი  პაემანი დავუნიშნე...

ოთო დანელია
15.12.2017

ცარიელი მერხი

-ბიჭო,ხვალ ფულს მოიტან!
-არ მაქვს,საიდან მოვიტანო?!
-რას ბედავს,შეხედეთ,ამ ახვარს?!-ყველაზე მაღალმა ირონიული მზერით გადახედა დანარჩენებს.
-ეტყობა,არ იცის ჩვენი წესები,დღეს მოვიდა პირველად.-ვიღაც,თითქოს გამოესარჩლა დაფეთებულ ბიჭს.
-ხვალ დილით,ზარის დარეკვამდე,მომცემ ათ ლარს.არ მაინტერესებს,როგორ და რანაირად!

######

-მოიტანე?
-ვერა...-სილამ ყური აუწვა და კედელს აეკრა.
-მუხლებს დაგიცხრილავ,ბიჭო!
-არ გვაქვს ფული.მამაჩემი აღარ მუშაობს.დედა ცუდად არის.-ცრემლს და ბრაზს ერთად ყლაპავდა ბიჭი.
მაღალმა თვალები დაქაჩა და ყელში წვდა ბიჭს.
-აღარ გაბედო ამის გამეორება,ფული მჭირდება!

######

-არ მოთრეულა ჯერ?
-არა,ეტყობა ჩაისვარა და აღარ მოვა.
-დღეს სეირს გაყურებინებთ,ჰაერში უნდა ვაბურთავო.-მუშტი მუხლზე დაირტყა მაღალმა.
ბიჭებმა გადაიხარხარეს.

######

-სად იყავი აქამდე?!
-ფული მოგიტანე.
-რამდენი?
-არ ვიცი.-ბიჭმა აცახცახებული ხელით ძლივს იპოვნა შარვლის ჯიბე და ფული გაუწოდა მაღალს.
-დღეისთვის საკმარისია.ხვალ ისევ დამჭირდები!
ბიჭმა თავი დახარა და გაირინდა.

######

-სკოლის წინ ჯიხური გაუტეხავთ.
-წაუღიათ რამე?
-თორმეტი ლარიო...
-ვინ იზამდა ახლა ამას?
-რა ვიცი...

######

-გუშინ ფული მომიტანა იმ ხეპრემ.
-გადარჩენილა ფეხქვეშ გაგდებას.
-დღესაც უნდა შევხვდე,სიგარეტის ფული არ მაქვს...
ზარი დაირეკა.
მასწავლებლს,როგორც კი კარი შემოაღო,ტელეფონმა დაურეკა.
-დიახ...რა?!..ეს რა მითხარი?!
ბავშვები ფერწასულ მასწავლებელს მიაჩერდნენ.
-რა მოხდა,მას?-ფეხზე წამოდგა მაღალი.
-ჩვენს ახალ მოსწავლეს თავი მოუკლავს.
მაღალი დაჯდა და უსინდისო მზერა ესროლა ცარიელ მერხს.

ოთო დანელია
13.11.2018

მეტყველების ნაწილები

არსებითი სახელი ზედსართავთან, არავინ იცის,მერამდენე ღამეს ათევდა.
რიცხვითი სახელი კი იდგა და დაუზარებლად ითვლიდა მათ ღამეებს.
ნაცვალსახელი მოთმინებით ელოდა თავის რიგს,რომელიმე დაღლილი რომ შეეცვალა.
ზმნა ბობოქრობდა,ბორგავდა,დუღდა...
მხოლოდ ზმნიზედას შეეძლო მისი მართვა და დაშოშმინება.
თანდებულს სარკის წინ ატრიალებდნენ სახელები,ყველა ცდილობდა მის მორგებასა და ტარებას.
ზოგჯერ,ნაწილაკებსაც იყენებდნენ აქსესუარებად.
შორისდებული შორს იდგა და ოხვრას ამოაყოლებდა ამოსუნთქვას...აღტაცებასაც,სევდასაც,სიხარულსაც...
კავშირმა იცოდა,მის გარეშე მაინც ვერაფერს შექმნიდნენ დანარჩენები...
და იქმნებოდა წინადადებები,ამბები,ისტორიები...
მეტყველებად იღვრებოდნენ ადამიანები..

ოთო დანელია
20.04.2018

მასწავლებელი პერსონაჟების "ქვეყნიდან"

ერთ დღეს გადაწყვეტ,რომ ისე არაფერი გამოგივა,როგორც ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლობა.
გადაწყვეტ,მაგრამ თან შიში გიპყრობს,უბრალო საქმე კი არ არის საქართველოში ქართული ენა ასწავლო.
მერე იწყება შინაგანი "ომი" საკუთარ თავთან...ფორიაქი,ვაითუ არ გამოგივიდეს...
გადაწყვეტილება მიღებულია და შენც იწყებ!..
ჯერ გრამატიკის საფუძვლებს უნდა ჩაუღრმავდე,აუცილებელია სწორად წერა და მეტყველება.
ბიბლიოთეკასაც უნდა გადახედო,უამრავი ნაწარმოებია აღმოსაჩენი.
ერთხელაც გააცნობიერებ,რომ ქართული ენის მასწავლებელს მიეჯაჭვე,ხატად გაიხადე,გააღმერთე...
მერე სკოლა უნივერსიტეტმა შეცვალა და ჰაერივით გადაყლაპე ყველა ლექცია,ჩააბარე ყველა გამოცდა და დიპლომიც გულში პირველი შვილივით ჩაიკარი...
სკოლის კარებთან ფეხი ოდნავ აგერია,ნერვიულობამ გძლია...მერე შენ ძლიე და პირველივე გაკვეთილზე დარწმუნდი,რომ მასწავლებელი ხარ,თხემიდან ტერფამდე!..
შუშანიკს მოწიწებით შეუძღვები კლასში.ბავშვები პირველად გაიგებენ,რომ ქალმა,აბსოლუტური პატრიარქატის დროსაც,შეძლო საკუთარი პრინციპების დაცვა.
აბომ კი სხვა სარწმუნოება საკუთარს ანაცვალა და კლასიც ორად გაყო,მოღალატე უფროაო,დაამტკიცეს ყველაზე გაბედულებმა.
გრიგოლ ხანძთელს ვერაფერი უპოვნეს გასაკრიტიკებელი და აღიარეს "ზეცის კაცად და მიწის ანგელოზად"...
მერე "ვეფხისტყაოსნის" ტიტანებს გააცნობ მოსწავლეებს.
პერსონაჟების სიუხვე სასიამოვნოდ ახვევს თავბრუს ბავშვებს და შენც დიდი აღტაცებით ხსნი,რომ ალუდა კაცზე მეტია და ამიტომ მოვიძულეთ,ზუსტად ისე,როგორც იესო გავიმეტეთ ჯვარცმისთვის...ამიტომ გადავაგდეთ "იგიც" მაღალი ქარაფიდან.
ხსნი,რატომ არის ოთარაანთ ქვრივი ძლიერიც და სუსტიც ერთდროულად და მერე ჰიუგოს სიტყვებიც გახსენდება,"ქალი სუსტია,მაგრამ დედაა ძლიერი"...არადა,ოთარაანთ ქვრივს პირიქით დაემართა...
აღაზა მონუსხავს შენს მოსწავლეებს.ვერ გაიგებენ რას გრძნობს,მაგრამ არც არის საჭირო,ქალი ამოუცნობ არსებად უნდა დარჩეს.
ძიძია ბევრს შეეცოდება,ბევრს-პირიქით.
ონისეს დაიცავენ.
გუგუასაც.
ან ორივეს გაამტყუნებენ.
განდეგილიც გამოიწვევს ვნებათაღელვას.
ბათუს ჯენტლმენობა-აღფრთოვანებას.
გამზრდელსა და ხევისბერ გოჩას ერთმანეთს შეადარებენ.
თავსაფრიანი დედაკაცის გაცნობისას კიდევ ერთხელ გაიხსენებენ ოთარაანთ ქვრივს.
ამ ყველაფრის მერე ბევრი ლიტერატურას ვასიკოზე ძლიერ შეიყვარებს...
შენ ეს უნდა შეძლო,რადგან ჯერ კიდევ ბავშვობისას გადაწყვიტე,ქართული ენა გესწავლებინა ბავშვებისთვის.
შენ ხომ მასწავლებელი ხარ,პერსონაჟების "ქვეყნიდან"...
ხო,ყველაზე მთავარი,იმ ბევრიდან ბევრმა უნდა იგრძნოს,რომ ისე არაფერი გამოუვათ,როგორც ქართული ენისა და ლიტერატურის მასწავლებლობა...

ოთო დანელია
11.03.2019

"მადლობა,მასწავლებლებო!"-ამ ფრაზის მოლოდინში

რა საინტერესოა ცხოვრება?!..
მით უმეტეს,თუ მასწავლებელი ხარ!..
პირველად სამსართულიანი სკოლის დანახვამ აღრიალების კონდიციამდე მიმიყვანა.
მერე სხვა ჩემნაირებიც ვნახე და მათ თვალიერებაში გავერთე...
მასწავლებლობაზე არასდროს მიფიქრია.
არც იმაზე მიოცნებია,რომ ერთხელაც გავბედავდი ასეთ გმირობას...
მაინც გავბედე და მივხვდი,საკუთარ თავზე გამარჯვებაა,მასწავლებლობა!
არასდროს უნდა იყო ერთი,უნდა იყო იმდენი,რამდენი მოსწავლეც გყავს.
ვიღაცას მკაცრი მოსწონხარ.
ვიღაცას-მუდამ მომღიმარი.
ვიღაც აპროტესტებს,რომ შენიშვნა მიეცი.
ვიღაც სწორედ შენიშვნამ გამოასწორა.
ბევრს უხარია,როცა კარგ ხასიათზე ხარ.
ბევრი ამას სათავისოდ იყენებს.
ერთი ლექსს ვერ იზეპირებს.
მეორემ ყველა ლექსი ზეპირად იცის.
შენ კი უკვე ყველა ხარ,ყველასი გესმის...
არ გესმის?-მაშინ უნდა წახვიდე!
მასწავლებლობა ხომ საკუთარ თავზე გამარჯვებაა...
უცებ დაგირეკა ბავშვობის მეგობარმა,თანაკლასელები შევიკრიბეთ,ჯერ ქალაქგარეთ მივდივართ,შემდეგ რესტორანშიო...
შენ კიდევ ორი გაკვეთილი გაქვს ჩასატარებელი და ხვდები,რომ ჯერ მასწავლებელი ხარ და მერე სხვა დანარჩენი.
ბევრჯერ მოგიწევს საკუთარ თავზე უარის თქმა...შენ ხომ მასწავლებელი ხარ,საკუთარ თავზე გამარჯვებული...
როდესაც ამას გააცნობიერებ,ცოდნის კიბე უნდა ააგო,მოსწავლეებს მწვერვალები აქვთ დასაპყრობი...
თორმეტი წელია ამ კიბეს ვქმნი.
ძნელია,მაგრამ შესაძლებელი...
არაფერი მინდა,გარდა ერთისა,მწვერვალზე ასული მოსწავლისგან მოვისმენდეთ მხოლოდ ერთ ფრაზას-"მადლობა,მასწავლებლებო!"
და ჩვენ ვიყოთ ამ ფრაზის ღირსი...
და ეს არ იყოს მხოლოდ ერთხელ...
და ეს მოხდეს ყველა მასწავლებლის  ცხოვრებაში...

ოთო დანელია
22.02.2019