პაემანი სკოლასთან

ოცდათორმეტი წლის წინ გავიცანი.
სექტემბერი იყო.
ლურჯი შარვლით,ასეთივე ფერის პიჯაკითა და თეთრი პერანგით მივედი მასთან,პირველ პაემანზე.
ჩამეხუტა.
მე ვტიროდი...
ის დიდი იყო,სახლზე დიდი.
მე-პატარა,ჩანთაზე პატარა...
მის წიაღში გავიზარდე.
ვისწავლე.
ვიფიქრე.
მივხვდი.
პირველად იქ შემაქეს.
პირველად იქ "დამსაჯეს".
პირველად იქ შემიყვარდა.
პირველი შეცდომაც იქ დავუშვი.
პირველად იქ ვიჩხუბე...
კიდევ ბევრი რამ მოხდა იქ,პირველად...
მერე დამთავრდა.
მეგონა,სამუდამოდ...
ერთხელაც,მივხვდი,რომ სულ მახსოვდა.
მჭირდებოდა.
ჰაერივით მჭირდებოდა...
მეორე პაემანზე ჯინსებით მივედი.
ისევ ჩამიხუტა.
ამჯერად,არ მიტირია.
ის მაშინდელივით დიდი იყო,სახლზე დიდი.
მე-უფრო გაზრდილი...
ისევ ერთად ვართ.
ახლა სხვებს ვასწავლი.
ვაფიქრებ.
ვახვედრებ...
რომ სკოლა ტაძარია.
რომ სკოლაში ბოროტების ადგილი არ არის.
რომ სკოლა ადამიანების სამჭედლოა...
რომ...
ერთხელ,ერთმა გაიკვირვა,-"კაცი მასწავლებელი?!"
დიახ!
ხო,მე მასწავლებელი ვარ და მიხარია,რომ სკოლას ხანგრძლივი  პაემანი დავუნიშნე...

ოთო დანელია
15.12.2017